چون خداجويي در انسان فطري است، بشر در طول تاريخ در پي پرستش و عبادت معبود مورد نظر خود بوده است. با کمي دقت درمي يابيم که مسأله نيايش به ويژه نماز به اديان وحياني اختصاص نداشته است. چنان که تبتيان آن گاه در صومعه جشن مي گيرند، نماز مي خوانند و نيايش مي کنند. درباره کنفسيوس آمده که نماز مي خوانده است. ايرانيان باستان نيز در دوره پارت ها و ساسانيان نمازي شبيه به نماز مسلمانان داشته اند و حتي قبل از نماز وضو مي گرفته اند. برخي از آن ها در شبانه روز چهار نوبت نماز و برخي سه نوبت نماز مي خوانده اند. يونانيان باستان به وسيله نماز از خشم خدايان ايمني مي يافتند و ياري آن ها را جلب مي کردند. حتي اعراب بت پرست شبه جزيره عربستان پيش از ظهور اسلام در حريم کعبه نماز مي خواندند. قرآن نماز آن ها را اين گونه توصيف مي کند: «و ما کان صلاتهم عند البيت الا مکأاً و تصديه؛ نماز آن ها در کنار خانه خدا چيزي جز سوت کشيدن و کف زدن نبود.»(انفال:35)